Een paar weken na het versoepelen van de maatregelen, pakken we het normale leven langzaamaan weer op. Drie maanden lang konden we behalve onze woonkamer nergens naartoe, maar dat weerhield het leven er niet van om door te gaan. Wat heeft de periode van lockdown ons geleerd over de staat van de cultuursector in Rotterdam, en het belang van culturele instellingen in het bijzonder? Het is gebleken dat culturele instellingen niet per se fysiek toegankelijk hoeven te zijn om door te programmeren. Wat betekent dit voor de waarde die we aan culturele instellingen toekennen? Hoe belangrijk vinden we gevestigde en gesubsidieerde instellingen nu voor het welzijn, de groei en productie van kunst en cultuur in Rotterdam? En voor wie geldt dat belang? Wie wordt er door de culturele instellingen bediend, en heeft de lockdown-periode daar iets in veranderd? Moeten we terugkeren naar het normale leven, of biedt deze situatie inzichten om een nieuw normaal mee te bouwen? Hoe speelt de samenwerking tussen Concrete Blossom en Het Nieuwe Instituut een rol in dat alles - hoe dromen we nieuwe instituten de wereld in?